Florus: Epitomae II, 30

Maar provincies behouden is moeilijker dan provincies maken, ze worden met geweld klaargemaakt, ze zouden behouden worden met rechtspraak. Nadat hij (Drusus) gestorven was, begonnen ze (de Germanen) de wellust en hoogmoed helemaal niet anders/net zoals dan de woestheid van Varus te haten.

Hij durfde een bijeenkomst te organiseren en had onvoorzichtig wetten uitgevaardigd, alsof hij het geweld van de barbaren met zwepen van de lictor en met de stem van een heraut kon tegenhouden.

Maar zij (de Germanen), die al lange tijd hun zwaarden bezaaid met roest en hun werkloze paarden betreurden, van zodra zij de toga's en rechtspraak zagen, (die) wreder (zijn) dan wapens, grepen onder leiding van Arminius naar de wapens, hoewel intussen het vertrouwen in vrede bij Varus zo groot was dat hij zelfs niet in actie kwam door een samenzwering die verraden was door Segestes.

Daarom, nadat de onvoorziene en niks dergelijk vrezende uit het onvoorziene was aangevallen, wanneer die naar het tribunaal ging, wat een veilig gevoel, vielen ze (de Germanen) van overal aan; de kampen werden geplunderd en de drie legioenen werden in de pan gehakt.

Varus heeft de verloren zaak gevolgd met hetzelfde gemoed en hetzelfde lot als degene waarmee Paulus de dag bij Canna heeft gevolgd. Niet was bloediger dan die slachting doorheen het moeras en doorheen de bossen, niets was ondraaglijker dan de belediging van de barbaren, vooral dan tegenover de verantwoordelijken voor de toestand.

Bij de ene staken ze (de Germanen) de ogen uit, bij de ander amputeerden ze de handen, de mond van één van de soldaten werd dichtgenaaid nadat eerst de tong afgesneden was, terwijl een barbaar, terwijl hij die (tong) vasthield, zei: 'Eindelijk, adder, hou je op met sissen'.

Het lichaam van de consul zelf, dat het plichtsbewustzijn van de soldaten in de grond had begraven, werd opgegraven. De veldtekens en twee adelaars zijn nog steeds in bezit van de barbaren, de derde (adelaar) heeft de signifer, voordat die in de handen van de vijand viel, losgerukt en zo verstopt in het bloedige moeras, terwijl hij die ondergedompeld in de holtes van zijn wapenriem droeg.

Deze ramp maakte dat het rijk standhield aan de oevers van de Rijn, dat aan de kusten van de oceaan niet stand had kunnen houden.